در آیه فوق خداوند وجود ریحان در زمین را لطف و رحمت خدایی دانسته است. بعضی از مفسران ریحان را ماده ای خوراکی دانسته اند اما مولانا عبدالماجد نوشته است معنای دیگر ریحان گل خوشبوست. خداوند نه گیاهان غذایی که گلها را نیز آفریده است.

در مجموعه گیاهی عربستان از ریحان با عنوان شاهسفرم «اسیموم باسیلیکوم» یاد می شود. نوع خودرو و هم نوع پرورشی آن در عربستان به ویژه در یمن فراوان دیده می شود. در هندوستان نیز این گیاه فراوان می روید و بابوتولسی نامیده می شود. چندین گونه ریحان « اسیموم» در هند می روید که از جمله ریحان معطر یا «رام تولسی» است که گیاهی معطر می باشد. در ایران ریحان فراوان است و شاه اسپرم یا «سلطان گیاهان» نامیده می شود. می گویند ریحان گیاه بومی کرمان است و از این رو گاهی آن را «حبز کرمان» می نامند.

تمامی قسمت های گیاه ریحان بسیار خوشبو است. برگ ها شامل یک نوع روغن اصلی است  که مرکب از لینالول ال، متیل سینامیک و ترپنیل است. تصور می شود که این گیاه محرک، قابض خون، مسکن، مدر و ضد نفخ باشد.بوییدن عصاره ی برگ آن عطسه آور است و دماغ را پاکیزه می کند.برای درمان ناراحتی های خفیف روانی و هیستریک نیز مؤثر است. برای درمان دل درد و بیماری های پوستی نیز به کار می رود. دانه های لعابدار آن بسیار قابض است و برای بهبود اسهال روده ای تجویز می شود. تخم ریحان برای ناراحتی های مجاری ادراری مانند سوزنک و کم ادراری نیز مفید است. ریشه ی ریحان به عنوان مرهم به کار می رود. در اروپا از ریحان برای خوشبو کردن بعضی از غذاها استفاده می کنند.

به علت خواص دارویی آن، تخم ریحان به نام «تخماریا» از هند به کشورهای اروپایی و عربی صادر می شود.

نوشته شده از کتاب گیاهان در قرآن نوشته ی دکتر محمد اقتدار حسین فاروقی ترجمه احمد نمائی.

صفحات: 1· 2