قرآن من شرمنده ی توام !

اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند میشود،همه از هم میپرسند «چه کسی مرده است ؟»

چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا تو را برای مردگان ما نازل کرده است.

قرآن ! من شرمنده ی توام !

اگر تو را از یک نسخه ی عملی به یک افسانه ی موزه نشین مبدل کرده ام.

یکی ذوق می کند که تو را بر روی برنج نوشته ؛ یکی ذوق می کند که تو را فرش کرده.

یکی ذوق می کند که تو را با طلا نوشته ، یکی به خود می بالد که تو را در کوچک ترین قطع ممکن منتشر کرده و …. آیا ؟

واقعا خدا تو را فرستاده تا موزه سازی کنیم ؟

قرآن ! من شرمنده ی توام!

اگر حتی آنان که تو را می خوانند و تو را می شنوند، آن چنان به پایت می نشینند که خلایق به پای موسیقی های روزمره می نشینند!

اگر چند آیه از تو را به یک نفس بخوانند ، مستمعین فریاد می زنند :« احسنت »! گویی مسابقه ی نفس است .

قرآن ! من شرمنده ی توام !

اگر به یک فستیوال مبدل شده ای ، حفظ کردن تو با شماره ی صفحه ! خواندن تو از آخر به اول ، یک معرفت است یا یک رکورد گیری؟

ای کاش آنان که تو را حفظ کرده اند ، حفظ کنی ، تا این چنین تو را اسباب مسابقات هوش نکنند !

خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو .

آنان که وقتی تو را می خوانند چنان حظ می کنند ، گویی قرآن همین الان به ایشان نازل شده است .

آن چه ما با قران کرده ایم تنها بخشی ار اسلام است که به صلیب جهالت کشیدیم.

دکتر علی شریعتی (درود و رحمت خداوند بر ایشان )