اعتقاد به وجود مبارک آن حضرت و نیز عقیده به اینکه در پایان دوران زندگی بشری، مردی الهی برخواهد خاست و جهان را از ظلم پیراسته و به عدل مطلق می آراید، تنها در شمار عقائد شیعیان نیست. هر چند در تعیین مصداق این منجی در میان مکاتب گوناگون اختلافاتی به چشم  می آید، اما اصل مسأله ظهور منجی عادل الهی ، مورد اتفاق تمامی ادیان الهی و حتی شماری از ادیان غیر اهلی است.

پس از این از اعتقاد اهل سنت نسبت به آن حضرت سخن خواهیم راند، اما در اینجا تنها اشاره می کنیم که ظهور منجی عادل در آخر الزمان، در کلمات شماری از انبیاء پیشین و حتی متفکرین بشری همچون بودا، وارد شده است، تصریح زردشت، حضرت موسی ، حضرت عیسی و شماری دیگر از انبیاء الهی علیه السلام – که سخنان آنان در مجموعه عهدین قدیم و جدید، به گونه ی محرف به دست ما رسیده است - ، نشان از آن دارد که ادبیات مهدویت از گونه های ادبی رائج در فرهنگ انبیاء عظام بوده است. یکی از این نصوص  را در اینجا باز می خوانیم:

«در آن وقت علامت فرزند انسان بر فلک ظاهر خواهد شد، و خواهند دید فرزند انسان را بر ابرهای آسمان که می آید با قدرت و جلال عظیم و فرشته های خود خواهد فرستاد با صور بلند آواز، و آنها برگزیدگانش را جمع خواهند نمود از اطراف اربعه از اقصای فلک».[1]