هرچند امام زمان غایب از انظار است، و این غیبت موجب محروم شدن از قسمتی از برکات وجود آن حضرت است که متوقف بر ظهور است ولی قسمتی از فیوضات، وابسته به ظهور نیست.

او همچون آفتابی است که امر غیبت نمی تواند مانع تأثیر اشعه ی وجود او در قلوب پاکیزه شود. مانند اشعه خورشید که در اعماق زمین جواهر نفیسه را می پروراند و حجاب ضخیم سنگ و خاک مانع استفاده آن گوهر از آفتاب نمی شود.

و چنان که بهره مند شدن از الطاف خاصه ی خداوند به دو طریق میسّر است:

اول: جهاد فی الله به تصفیه نفس از کدورت هایی که مانع از انعکاس نور عنایت اوست.

دوم: اضطرار که دافع حجاب بین فطرت و مبدأ فیض است «أمّن یُجیبُ المُضطَرَّ إذا دَعاهُ و یَکشِفُ السّوء.»

همچنین استفاده از واسطه فیض خدا که اسم اعظم و مثل اعلای اوست به دو طریق است:

اول به تزکیه فکری و خلقی و عملی و دوم به انقطاع از اسباب مادی و اضطرارف و از این طریق بسیار کسانی که بیچاره شدند و به آن حضرت استغاثه کردند و نتیجه گرفتند.

آئینه اسرار، حسین کریمی قمی، ص144.