تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

هر روز به این امید که امروز روز آخر انتظار است از خواب بلند می شویم و تا آخر روز در همین امید به سر می بریم ولی چرا حتی وقتی با چشم انتظاری مهدی زهرا چشم می گشاییم باز هم فراموش می کنیم چه باید بکنیم و چه باید نکنیم، و تمام روز خود را مشغول به کارهایی می کنیم که اگر هم گناه نباشد لهو و بیهوده است!! ولی باز هم وقتی شب می شود و به آسمان پر ستاره نگاه می کنیم با خود زمزمه می کنیم این همه ستاره در آسمان به چشم می خورد و ستاره ی ما در زمین به چشم پر گناه ما نمی آید شاید در همان لحظه عهد می بندیم چشمانمان را به گناه ببندیم ولی باز چه می شود که فردای آن عهد خویش را فراموش می کنیم؟!

آیا نه اینکه عقب افتادن فرج همه تقصیر ماست؟!!