طفل به دنیا می آید در حالی که از لحاظ خونی و جسمی وابسته به پدر و مادر است و از دید کلی امانتی از سوی خدا در دست والدین، جامعه و خودش است هر کس در حفظ و حراست این امانت الهی وظیفه ای دارد.

کودکان به عنوان یک امانت الهی باید پذیرفته شوند احترام ببینند، مورد حمایت قرار گیرند، از نام خوب و ارزنده برخوردار گردند. والدین در جنبه جسمی و معنوی آنها موظف به رعایت اصول و ضوابطی هستند. در تغذیه، بهداشت، پوشش کودک و نیز جنبه پرورش دینی، عقلی، عاطفی و اخلاقی او باید بکوشند.

کودک نیازهای اساسی و فوق العاده ای دارد از محبت و مهر، از امنیت مادی

به گفته یکی از بزرگان، کودک ، پدر و مادرِ دنیای آینده است.

بر این اساس نباید او را سرسری گرفت و به خود او واگذاشت. در پرورش اجتماعی، اقتصادی، سیاسی او باید مراقبت کرد. در این راه از حواس متعددی که خالق بشر به او ارزانی داشته باید سود جست.

از سامعه ، باصره، شامه، ذائقه از زمین تفکر و تدبر، از راه تشویق و تنبیه، ملامت و … باید سود حست.

وظایف والدین با تغذیه و تهیه  پوشاک برای کودک تمام نمی شود و پدر و مادر بودن وظیفه یک روز و یک سال نیست.

او موظف است طفل را تا پایان بیست و یک سالگی تحت کنترل مستقیم و غیر مستقیم خود داشته باشد والدین در هر حال باید مراقب باشند از اشتباهات، خطاکاری ها ، بدآموزی ها، افراط و تفریط ها، روشهای خلاف عدل و حق فرد را دور و برکنار دارند.

برگزیده شده از ماهنامه ی آشنا.