خدا گفته این ماه،ماه منه،بله! صحبت از ماه رجب است، ماهی که وقتی به خونه ی دلت پا می ذاره، دلتنگیت نسبت به رمضان بیشتر می شه، آخه بین رجب و رمضان یه ماه بیشتر فاصله نیست. حاج آقا ملکی تبریزی در مورد این ماه این طور می گه: باید در ماه رجب جنبه ی عبادات را بر تحصیل و کارهای دیگر غلبه داد و روح خودسازی و سیر و سلوک را تقویت کرد، با همه ی این حرفا بهتره که خونه را آب و جارو کنی و سیاهی ها را باچند قطره اشک پاک کنی تا وقتی ماه شعبان از راه می رسه آماده ی آماده باشی؛ آماده باشی تا به خونه ی پیامرت سری بزنی و تولد دو تا عزیز را بهش تبریک بگی؛ می تونی سرای زندگیت را پر کنی از این مهمونی ها، مثلا می تونی یه شاخه گل برای مادرت پاگشا کنی، یه مهمونی بگیری و با تموم احساست بهش بگی که دوسش داری و با تموم قلبت آرزو کنی که با بهترین مادر دنیا همنشین بشه. یا اینکه می تونی با خودت عهد کنی مادر خوبی باشی، مادری که با الگو گرفتن از خیر النساء دو عالم سعی می کنه بچه هاشو با عشق حسن و حسین بزرگ کنه از علم باقر علیه السلام براش بگه و هدایت هادی علیه السلام را نشونش بده.اون وقته که جای تموم سیاهی را نور می گیره، نوری که اشعه هاش پر از معرفت؛ وقتی معرفت از راه رسید، همه ی کارات رنگ سبز خدا را به خود می گیره، اونوقت تو هم آسمونی می شی، چشمات به رنگ ابر می شه، گاهی وقت ها می باره، گاهی وقتها فقط فقط خوبی ها را می بینه و همه ی وقت ها تنها چیزی که براش تماشایی می شه نگاه به خداست خدایی که ماه رجب به نام اونه.