برای خدا نامه نوشتن، زبانی فصیح و بیانی دلنشین لازم است. شاید این زبان از عهده ی این نامه برنیاید، با این که هر دم و بازدم با او حرف می زند و هر مشکلی را کلید و گشایشی از او می جوییم.

پس می سرایم حدیثی را شاید جرعه ای از نیازم را بیان کنم:

ای خدا عشق کجاست؟

من ز اعماق وجود از خدا می پرسم:

ای خدا عشق کجاست؟

و در آن لحظه که سهراب ز خود می پرسید:

«خانه ی دوست کجاست؟»

خبر از گریه ی زار و دل بیمارش بود.

و من اینک ز خدا می خواهم

ای خدا بنده ی خود را دریاب

او که در عمق وجودش ز تو معنا دارد

او فقط از تو تمنا دارد

و دل زار و ندارش ز تمام هستی

سرد و بی رنگ شده

او فقط از تو تمنا دارد

عابری گریه ی سرد و دل تنگم را دید

او به من می گوید:

ردپای شفق از نور خداست

گر نظر می خواهی

او به اندازه ی دریای نگاهم پر بود،

از شفق، نور خدا،

به سراپرده ی چشمان دلم اشک روان

به همان خاک وجودم سوگند

لحظه ای از نظرم پنهان نیست.

من دلم می خواهد

به شبی سرد و بلند

قصه ها گویم

قصه ی مرگ همان بوته ی سبز

که قرار دیدار، در کنارش بودیم

من دلم می خواهد

خواب و رویای مرا عکس برادر باشد.

من ز دنیا سیرم

از خودم دلگیرم

ای برادر ز کلام خواهر

لحظه ای دست مرا گیر و ز دنیا برگیر

من زدنیا سیرم

از خودم دلگیرم

چشمه ی اشک مرا گر تو ببینی جوش است

ای خداوند عزیز

و ترنم به نگاه دگران خاموش است

ای پرستوی سبک بال نیاز

تو که چشمان دلت را به نگاه دگران می دوزی

از چه امید ز دریای نگاهت بی امان می سوزی

تو امیدی داری.

که خداوند جهان دار نیاز

همه ی هستی توست.

همه ی هستی تو، در نگاه نگران، خالق توست.

تو در آن لحظه که آرام دلت می سوزد

و نمی یابی کسی که بگویی دل تنگت را باز

در همان لحظه، به همراه دلت می گرید

او دلت را ز همه برتر و بهتر داند

پس چرا غیر خدا در پسِ ایمانت هست؟

و چرا حرمت خود می ریزی؟

نفیسه لطفی ، پایه اول