بسم الرّب

بی اطلاعم از سایر موجودات اما بی شک انسان موجودی است که همواره به دنبال تعالی و بهبودِ خویشتن است. شبانه‌روز در جست و جوی گمشده اش، خوش بختی‌ای که درمیان شلوغی های زندگی – ناگزیر از طرز تفکر، محیط و اطرافیان – در راه های مختلف قدم برای پیدا کردنش می گذارد. با علم به فانی بودن دنیا و نامحدود بودن ظرفیت آدمی ( بی حد و مرز)، واجد احساساتی که گهگاه با یک کلمه بیان می شود و گاه حتی مثنوی نامه ای قاصر از بیان حال و هوایش.

هیچ کس توانای رسوخ به هزار توی ذهن دیگری را ندارد، گاه پرشور و پرتلاطم، گاه بی رمق و خسته.

دقیقاً آنجایی که احساس می کنی از زندگی جامانده ای، نفس ها به شمار افتاده اند؛ ناگاه تلنگری، کورسوی امیدی، روزنه ی نوری رخ می نماید از لا به لای لایه های زیرین زندگی و انگار به زندگی معنایی منحصر به فرد می بخشد، گویا شعری که پیامی دارد، پیامی که رسالت یگانه زندگی ات را متحول می کند، کاری می کند که رفتار کنی و به زبان بیاوری به آنچه که فکر می کنی، تا مبادا پشیمان شوی و حسرت روز های از دست رفته ات را بخوری.

پاییز آمد با ماه مهر. پادشاه فصل ها، مدعی برای اثبات زیبایی سقوط، مهر آمده برای

در این مدتی که از ثبت نام تا ورود به مدرسه علمیه می گذرد، هر روز پرشورتر، شوق رفتن و رسیدن بیش تر می‌شود. انگار هر روز دلتنگ‌تر و منتظرتر، گویا قرار است بروم، جایی که پناهی است برای دغدغه های روزمره، پناهگاهی امن برای آسودن با خیال راحت همان جایی که با نشاط فراوان به خانه ای گرم زیر سقفی امن و آسوده خود را آماده می کنی برای رویارویی با غوغا و هیاهوی جهان.

آغاز عشق به دروس حوزوی کی و کجا بود؟! شاید از وقتی که فهمیدم بدون تحقیق و به تقلید از اطرافیان مسلمان شدم. و هر از گاهی فکر می کردم؛ چرا خدا؟ چرا اسلام؟ چرا شیعه؟ چرا مسلمانی؟ و هزاران چرای بی جواب دیگر، ولی افسوس دریغ از جرأت و جسارت پا گذاشتن به عرصه ی شناخت، زنجیری از ترس و کفر دست و پاگیر و زمین گیرم کرده بود.

 هر روز سوالات بی جواب افزون می گشت و من! درمانده‌تر از قبل، تا زمان عنایت و نیم نگاهی نظر لطف برای خاموش کردن آتش تب پیدا کردن گمشده ی ناپیدا و دلیلی برای جسارت ورود به عرصه ی علوم حوزوی.

خدایا شکرت

ع- حاجی صادقیان

پایه اول مدرسه علمیه زهرائیه، مهر 1397