السلام علیک یا أبا عبدالله الحسین

همراه با کاروان

تق تق تق در را می کوبند، صدایمان می کنند. وقت بیداری است، هل من ناصر ینصرنی، چندین نسل از اسلام محمد می گذرد، اسلامی که ابوبکر، عمر و عثمان تا توانستند با اهداف و امیال خود تحرفش کردند، حسین تنهاست، مردم سه دسته شده اند، گروه اول مسلمانان ناب که زیر خروارها خاک خفته اند. علی رفته است، حسن رفته است، ابوذر رفته است، عمار رفته است… و حسین تنهاست. گروه دوم بی خردانی که در کاخ ها و کوخ های خود به ایاشی پرداخته اند و دم از اسلام محمد می زنند و خود را صحابه ی پیامبر می خوانند و حسین تنهاست، گروه سوم هم شیعیانی که از ترس و رعب جهاد  در خانه های خود تپیده اند و روز عاشورا از بالای کوه های دشت کربلا به نظاره نشسته اند و بر مصیبت حسین اشک می ریزند و باز هم حسین تنهاست. «إنا قتیل العبرة: من کشته شده ی این اشکهایم.»

حسین می ماند و خانواده اش، حسین می ماند و