سال ها پیش همه این شعر را بلد بودند و می خواندند اما امروز وقتی چشمم به این شعر افتاد یادم اومد که مدتهاست این شعر از خاطره ها پاک شده.

باز هم اول مهر آمده بود

و معلم آرام

اسم ها را می خواند.

اصغر پورحسین!

پاسخ آمد: حاضر.

قاسم هاشمیان!

پاسخ آمد: حاضر.

اکبر لیلا زاد…

پاسخش را کسی از جمع نداد.

بار دیگر هم خواند:

…

پاسخش را کسی از جمع نداد

همه ساکت بودیم

جای او اینجا بود

اینک اما، تنها

یک سبد لاله ی سرخ

در کنار ما بود

لحظه ای بود، معلم سبد گل را دید

شانه هایش لرزید

همه ساکت بودیم

ناگهان در دل خود زمزمه ای حس کردیم

گل فریاد شکفت!

همه پاسخ دادیم:

حاضر، ما همه اکبر لیلا زادیم.

سروده ی قیصر امین پور

الان چی هنوزم  جای خالی شهید حس می شه؟! حاضریم فریاد بزنیم اکبر لیلا زادیم!