این روایت بسیار جالب، که نکات مهمّی از آن برداشت می شود را این جا ذکر می کنم و به حقیقت باید آن را با آب طلا نوشت.

حضرت امام زین العابدین می فرمایند:« إنّ أهلَ زَمانِ غیبتِهِ القائلینَ بإمامَتهِ المنتظِرین لِظهوره أَفضَلُ مِن أهلِ کُلّ زَمانٍ لأنَّ اللهَ تعالی ذِکرُه أعطاهُم مِنَ العُقولِ و الأفهامِ و المعرفة ما صارَت به الغیبة عندهُم منزلة المشاهده؛ أولئکَ المُخلصون حقاً و شیعتنا صدقاً و الدعاةُ إلی دین الله سرّاً و جهراً»[1]

روایت می فرماید: «شیعیان در زمان غیبت، بالاترین و برترین مردم همه ی زمان ها می باشند» حتی بالاتر از مردم زمان پیامبر صل الله علیه و آله  و مردم عصر أمیرالمومنین علیه السلام (البته به جز یاران حضرت سیدالشهداء علیه السلام در عاشورا، آنان استثنا هستند و بهترین امت همه ی تاریخ اند.) اما کدام شیعیان در زمان غیبت، برتر از همه ی امت هستند؟ آنان که «القائینَ بإمامَته» هستند؛ به آن حضرت عج الله تعالی فرجه الشریف و امامت ایشان ، اعتقاد و باور دارند و «المنتظرینَ لظهوره»؛ چشم به راه ظهور و قیام آن حضرت علیه السلام هستند. پس «معرفت» با «انتظار» به هم گره خورده اند و در کنار هم هستند.

چرا این ها افضل اند؟

چون خدا یک درایت و عقل و بینش و معرفتی به مردم آن زمان می دهد که غیبت برای ایشان، مشاهده می شود یعنی جوری حرکت کنند و عمل می کنند گویا این که امام زمان علیه السلام را می بینند و مشاهده می کنند.

[1] الاحتجاج، ج2، ص50