مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف آب حیات است.

خداوند متعال برای این که انسان ها کمی بیدار شوند و احساس نیاز و ضرورت به وجود امام علیه السلام بکنند، از حضرت با یک تشبیه زیبا و جالبی یاد کرده است:« قل:أرَأیتُم إن أصبحَ مآءکُم غوراً، فمن یأتیکُم بِماءٍ معین»[1]: یعنی بگو: به من خبر بدهید، اگر آب (آشامیدنی) شما (به زمین) فرو رود، چه کسی آب روان برایتان خواهد آورد؟!»

آب، مایه ی آبادانی است و جایی که آب ندارد و یرانه و خرابه است، به همین جهت انسان ها احساس ضرورت  و نیاز نسبت به آب دارند و زندگی بر محور آب می چرخد.

این ظاهر آیه ی قرآن است؛ اما آیا خدای منّان همین مطلب را می خواهد بگوید یا نه؟ این مثلی برای یک مطلب بسیار مهم دیگر است. یعنی خدا می فرماید:« ای پیغمبر! به مردم بگو اگر خداوند امام شما را غایب و پنهان بکند، چه کسی توانایی دارد این آب زلال را به شما برساند؟! امام زمان علیه السلام یعنی آب.

همان گونه که آب ظاهری ، مایه ی حیات است، امام عصر علیه السلام و رابطه با او مایه ی حیات معنوی و روحی انسان است. حیات ما کاملا به وجود ایشان وابسته است.

امام زمان علیه السلام هم، آب حیات است، باید به دنبال ایشان رفت و با حضرت ارتباط پیدا کرد چون تنها با دانستن فایده ای نخواهیم برد. باید صبح جمعه بنشینی و آن حضرت را یاد کنی! یاد نمودن از امام زمان علیه السلام همان معنای خوردن آب را دارد. توسّل به ایشان و خواندن زیارت «آل یاسین» همان آب خوردن است.

دوست، نزدیک تر از من به من است

و این عجب تر که من از وی دورم!!!!

[1] ملک، 30