نشانه های قحطی در ایران !!!

         اوایل دهه شصت نوجوانی بیش نبودم،اما خوب به خاطر دارم آن روزهایی را كه تنها شامپوی موجود، شامپوی خمره ای زرد رنگ داروگر بود. تازه آن را هم باید از مسجد محل تهیه می كردیم و اگر شانس یارمان بود و از همان شامپوها یك عدد صورتی رنگش كه رایحه سیب داشت گیرمان می آمد ، حسابی كیف می كردیم.

        پفک نمکی و ویفر شكلاتی پام پام تنها دلخوشی كودكی بود و سس مایونز، كالایی لوكس به حساب          می آمد.صف های طولانی در نیمه شب سرد زمستان برای 20 لیتر نفت، بگو مگو ها سر كپسول گاز كه با كامیون در محله ها توزیع می شد، خالی كردن گازوئیل با ترس و لرز در نیمه های شب.

        روغن، برنج و پودر لباسشویی جیره بندی بود، نبود پتو در بازار ، خانواده تازه عروسان را برای تهیه جهیزیه به دردسر می انداخت و پوشیدن كفش آدیداس یك رویا بود.

        همه اینها بود، بمب هم بود و موشك و شهید و …اما كسی از قحطی صحبت نمی كرد . یادم هست با تمام فشارها وقتی وانت ارتشی برای جمع آوری كمك های مردمی وارد كوچه می شد بسته های مواد غذایی، لباس و پتو از تمام خانه ها سرازیر بود. همسایه ها از حال هم با خبر بودند، لبخند بود، مهربانی بود، خب درد هم بود.       و اما امروز….

        امروز اما فروشگاه های مملو از اجناس لوكس خارجی در هر محله و گوشه كناری به چشم می خورند و هرچه بخواهید و نخواهید در آنها هست. از انواع شكلات و تنقلات گرفته تا صابون و شامپوی خارجی، لباس و لوازم آرایش تا موبایل و تبلت، داروهای لاغری تا صندلی های ماساژور، نوشابه انرژی زا تا بستنی با روكش طلا، رینگ اسپرت تا…

        و حال با تن های فربه، تكیه زده بر صندلی های نرم اتومبیل های گرانقیمت ، از شنیدن كلمه قحطی به لرزه افتاده به سوی بازارها هجوم می بریم. مبادا تی شرت بن تن گیرمان نیاید! مبادا زیتون مدیترانه ای نایاب شود!        متاسفانه اشتهایمان برای مصرف، تجمل، پُز دادن و له كردن دیگران سیری ناپذیر شده است … ورشكسته شدن انتشارت، بی سوادی دانشجوهامان، بی سوادی استادها، عقب افتادگی در علم وفرهنگ و هنر، تعطیلی مراكز ادبی فرهنگی و هنری و … برایمان مهم نیست ولی از گران شدن ادكلن مورد علاقه مان سخت نگرانیم! … می شود كتابها نوشت…

      خلاصه اینكه این روزها لبخند جایش را به پرخاش داده و مهربانی به خشم. فقط كافیه یك ذرّه احساس كنیم كه یكى مخالف نظر ماست اونوقت چنان نابودش می كنیم كه انگار هیچ خدایی رو بنده نیستیم. هركس تنها به فكر خویش است، به فكر تن خویش! قحطی امروز قحطی انسانیت است؛ قحطى اخلاق است؛ قحطی همدلی؛ قحطى رأفت؛ قحطی عشق؛ که ما ایرانیان در این روزگاران آن را به وضوح لمسش می کنیم …

«این متن از طریق پست الکترونیکی به دست ما رسیده است.»