فاطمه جان، سلام. می خواهم با تو بگویم غمی را که هیچ گوشی یارای شنیدن آن را ندارد چون هیچ کس این غم را آنگونه که تو درک کردی نفهمید و شاید هم برای کسی یارای تحمل آن نبود و نیست. فاطمه جان روزی که پدر می خواست تو را تنها بگذارد به یاد داری چه چیز رد گوشت زمزمه کرد که این چنین اشک تو را در میانه ی چشمانت از بین برد و غم تنهایی را که در دل داشتی با چه مژده ای به شادی تبدیل کرد؟! حتماً یادت هست که در آن روز چه احساسی داشتی؟! اما این کودکان یتیم مثل تو نبودند آن ها پدر را در لحظه مرگ ندیدند چون پدر قصد رفتن نداشت او رفته بود تا بیاید و برای دخترک عروسک بیاورد او قرار نبود که اینگونه خوابیده در صندوق چوبی برگردد! او با قدم های استوار از خانه بیرون رفت دخترک پشت سر پدر آب پاشید تا پدر زود برگردد ولی نمی خواست که به این سرعت آن هم با یک کوله بار عغم بیاید.

ادامه »

در میان کوچه سر به زیر انداخته ام قدم بر می دارم امروز قدم هایم سنگین است در و دیوار کوچه اندوه دارد انگار، همه جا گریه سر داده اند، صدای عجیبی در گوشم می پیچد به حال خود غصه می خورم چرا من تنها هستم چرا کسی مرا یاری نمی کند (در میان همین افکار، ناگهان) وای این جا کجاست این جا کوچه ها رنگ و بوی دیگری دارد برایم آشنا نیست چرا همه جا سیاه پوشیده دیوارها لباس سیاه بر تن کرده اند به در حیاط چوبی سوخته می رسم انگار می شناسمش آری این جا مدینه است، کوچه های مدینه، غم و اندوه، مدینه بوی فاطمه می آید هر چه بیشتر جلو می روم قدم هایم لرزان تر و وجودم سست تر می شود بالای در روی پارچه نوشته شده ای مادرشهید مبارکت باد عروج گلگون کفنت، فرزند در خون غلطیده ات در انتهای پارچه نوشته از طرف ملائکه.

ادامه »

تا قبل از آن روزی که چهره ی زیبایت در قاب دلم تصویر ساخت، فکر می کردم زیباترین چهره را ماه دارد. اما فهمیدم که اشتباه کرده ام و تو هم صورتت زیباست و هم سیرتت. افسوس که من تمام وقایع را می دیدم و بحری هستم که می سوزد. گویی لبان تشنه ی تو چیزی را زمزمه می کرد، فریاد زدم که همه ساکت باشید و خوب گوش دادم تا بفهمم سقای تشنه لبان چه می گوید. می خواستم پیغامش را همچون درّی در صدف جانم نگهدارم تا برای آیندگان بگویم. شنیدم صدای دلش را که چنین زمزمه می کرد : نه نباید آب بنوشم، گویا در اقیانوس چشمانش تصویر کودکی را می دیدم  لبانش خاموش گشته بود اما حرف ها برای گفتن داشت، گویا دخترکی سه ساله را

ادامه »

-         چگونه لحظه های نبودنت را آرام گیرم، در حالی که تو مایه ی آرامشم بوده ای. چگونه قلب نیمه جان و جگر سوخته ام را همراه خود سازم تا پیامت را در قلب تاریخ حک کنم که تو صاحبِ خانه ی قلبم بوده ای و تسلّای غم هایم. نه! تو تمامی وجود و تمامی هستی من بوده ای، چگونه بعد تو من باشم و تو … ؟!

لحظه ی آمدنمان را به خاطر داری؟! آن لحظه که عباس تمام عشقش را فرش راهم ساخت تا بر خاک سوزان نینوا پا نگذارم، یادت هست اکبر بود، عون و جعفر بودند، یادت هست قاسم را، چه شوری داشت و علی اصغر چه آرام وساکت … . اما حالا، حالا فقط

ادامه »

نام کاروان: کاروان عاشورا

همراهان: معصوم ترین کودکان و زنان، جوانمردترین مردان

مقصد: سرزمین کربلا، جایگاه مردم دور از خدا، مأنوس با کبر و ریا، بی وفا و بی وفا، کشتن اولاد زهرا در قبال کیسه ای از زر و طلا.

هدف: حفظ ارزشهای اسلام میان مردمی که نداشتند ایمان و نمی شناختند قرآن.

سرانجام: در صحرای محشر، واقعه ی عاشورا، بالا بردن سران، سران یاران و معصومان، با این که می جوشید چشمه ای از خون در آن مکان، حتی می گریست و می گریست آسمان بی کران و فلج شده بود عقربه های زمان، تنها زینب بود با این حزن بی پایان، و بی قراری رقیه در طلب پدری مهربان اما بی نشان، بی جسم و جان، کبود از ضربه های ملعونان آن زمان.

ادامه »

کدامین کاروان؟

 کاروان خانواگی یا کاروان نظامی؟

کاروان هستی یا کاروان نیستی؟

کاروان خیر یا کاروان شرّ؟

کاروان دفاع یا کاروان جنگ؟

کاروان حق یا کاروان باطل؟

کاروان مظلوم یا کاروان ظالم؟

کاروان سعادت یا کاروان شقاوت؟

کاروان شبه پیامبر یا کاروان شبه عمر؟

کاروان امامت یا کاروان ضلالت؟

ادامه »

روز عاشوراست، خورشید بر فراز آسمان است، یکه و تنها …، هر لحظه که به ظهر نزدیک تر می شود، خورشید برافروخته تر می گردد، گویی لحظه به لحظه به گرمای زمین افزوده می شود. خورشید تابان تر می شود و جلوه گری می کند. هیچ ابری قادر به محو خورشید عاشورا نیست … ول تکه ابری همدوش خورشید است، تکه ابری که خواهان محو خورشید نیست! بلکه به این امید در آسمان است که ببارد ولی نمی تواند.

ادامه »

هر سال که محرم از راه می رسد و نوای مداحان و صدای روضه ها در گوشم طنین افکن می شوند، از عمق وجودم می گریم، می گریم به خاطر ظلمی که به اهل بیت جدم رسول الله صل الله علیه و آله و سلم وارد آمد … می گریم برای مصیبت هایی که زینب دید و صبر کرد و آن را زیبایی نامید… می گریم برای رقیه ی امام حسین علیه السلام که به جای آنکه سرش در دامان پدر قرار گیرد و نوازش بشود، سر پدر را به دامان گرفت و نوازش کرد… می گریم برای داغِ جوان دیدن امامم که می گویند داغ جوان دیدن، از هر غمی جانگدازتر است… می گریم به خاطر تازیانه خوردن بچه های حسین … می گریم به خاطر غل و زنجیر شدن کودکان معصومی که با پاهای کودکانه شان باید همقدم بزرگان می شدند و اگر این گونه نمی شد، باید ضربات تازیانه را روی بدن خود تحمل می کردند … می گریم برای علی اصغر حسین که برای سیراب کردنش از تیر سه شعبه استفاده کردند … می گریم برای عباس علیه السلام، علمدار حسین علیه السلام،

ادامه »

همراه با کاروان

همراه با کاروان دوست با کوله باری از مهر، محبت، عشق عازم راهی هستیم دور. اما این دوری دل است از فراق به معشوق. کی می رسم به یارم. کجاست آن که هردم دلِ یارش را، سمت خود می کشاند و به شوق او راه را درهم و برهم طی کرده بدون آنکه چیزی از طی راه بفهمم به معشوق خود می رسم. در آن لحظه ی دیدار یار هاج و واج به جلوی خود نگاه می کنم باورم نمی شود زبانم به لکنت افتاده دیگر توان راه رفتن ندارم نمی دانم آن همه زیبایی و عظمت را چگونه توصیف کنم گویا همه ی زیبایی های جهان در این نقطه جمع است. به بارگاه آن معشوق که قدم نهادم گویا بزرگی و شجاعت او را احساس کردم عاشقی که عمری را در فراق یار بوده و اکنون همه ی کائنات دست در دست هم نهاده و عاشق را به معشوق رسانده و چونان انرژی و نیرویی در این وصل یافته ام که گویا تمام بند بند وجودم به لرزه افتاده.

ادامه »

پرسیدم از هلال ماه، چرا قامتت خم است             آهی کشید و گفت: که ماه محرم است

گفتم که چیست محرم؟ با ناله گفت:                    ماه عزای اشرف اولاد آدم است.

جاده واسب مهیاست، اکنون کربلا منتظر ماست. شاید این در ذهن حسین گذشته باشد با یک ندا همه را جمع می کند خرد و کلان، پیر و جوان، زن و مرد، کودک و شیرخواره، راهی می شوند ولی نه سوی کربلا بلکه سوی کرب و بلا.

حسین زره از موج و ردایی از طوفان پوشیده چون مسیر او دل دریاست. دریایی مواج و خروشان با نهنگ هایی وحشی که به هیچ کس رحم نمی کنند. نه برادر و نه خواهر، نه فرزند و نه همسر، لحظه ی نبرد ماهی ها و نهنگ ها فرا رسیده، یاران یکی یکی جان فدای حسین می کنند حال نوبت برادر برادر است. برادر پا به میدان می گذارد، او به خونخواهی آب آمده است، آخر این آب مهریه ی مادرشان زهراست ولی دیگر چه که در این راه از دست نمی دهد حتی بیرقش نیز غرقاب خون می شود، و اینجاست که فریاد یا أخا سر می دهد و حسین نیز فریاد هل من ناصر ینصرنی. یتیم مجتبی می گوید: عمو، طاقت گریه عمه ام زینب را ندارم ، بگذار تا من نیز فدای تار موی ات شوم، اصرار از او و انکار از حسین. تا بالاخره او هم فدای حسین .

ادامه »