سلام بر غربت و قرابت حسین «علیه السلام» از مدینه تا کربلا.

سلام بر محرمش که از کودکی تاکنون یادش همراه ماست.

سلام بر دل های شوریده از عشق حسین «علیه السلام»، سلام بر نواهای دل انگیز یا حسین «علیه السلام»

سلام بر سینه های سوخته از عشق حسین «علیه السلام»، سلام بر عزاداران حسین «علیه السلام» که راه او، هم عزادار می خواهد و هم پیرو.

و ما عزای حسین «علیه السلام» را برای لبیک به ندای «هل من ناصر ینصرنی» اباعبدالله است که برپا می کنیم. حسین جان جوشش خونت در نینوا شیعیان دل سوخته ات را به خروش می آورد شهادت سرخت آینده سیاه بشریّت را، شیعیان و عاشقانت را، سفید کرد، زاده ی عشقی و هم هنر خوب زیستن را و هم خوب مردن را به انسان ها آموختی.

رستگاری دو عالم را در عشقت یافتیم و این عشق ما را از تن دادن به هر ذلتی دور می دارد.

حداقلش همین است که محرمت که می آید و پرچم سرخ و سیاه عزایت شهر را زینت می دهد با هر چه پلیدی که ما را گرفتار خود کرده وداع می کنیم. آری محرم فرصتی است تا از تمام وجودت سیراب شویم، رذالت ها را کنار بگذاریم و چند صباحی آدمیت را تجربه کنیم.

ظهر عاشورا که می رسد نظاره می کنی که لبیک گویان کم شده اند یا زیاد؟! و باز شهید می شوی تا دل پر خونت دل های جامانده از قافله را بسوزاند … .

شیعه ی حسین «علیه السلام» بودن را اگر می خواهیم. باید آن گونه زندگی کردن و این گونه مردن را برگزینیم. به این آگاهی که رسیدیم آن وقت «کل یوم عاشورا و کل ارض کرب و بلا» تحقق می یابد . حسینی زیستن، راهش همین است. امام حسین «علیه السلام» همه ی تاریخ را سیراب کرده است امّا این سیراب شدن از برای همه نیست بلکه

عشق می خواهد و لبیک

آری لبیک به ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام حسین «علیه السلام» در کربلا. کربلایی که عصاره بهشت بود. اگر کربلا نبود هیچ گلی از زمین نمی رویید و مشام هیچ انسان آزاده ای، حقیقت را استشمام نمی کرد.

حسین «علیه السلام» آمد و عشق را آبرو بخشید. عبّاس «علیه السلام» با دستان بریده و لبان خشکیده با مشکی زخمی عشق را سیراب کرد تا حرف و حدیثی نماند. زینب، عشق را تداوم بخشید و آن را در گستره ی آسمان و زمین منتشر کرد تا از آن پس تمام عاشقان  وام دار حماسه عاشورا باشند. کربلا قبله عاشقان شد و عاشورا میعادگاهی برای آنان که می خواهند نماز عشق را در محرابی به بلندای تاریخ به پا دارند. از آن روز زندگی معنا یافت که نام حسین «علیه السلام» بر کتیبه ی دل ها نقش بست و عاشورا - این راز نهفته - مضمون تمام ناگفته ها شد.

الهام باستانی