با شهادت امام عسگری علیه السلام در سال 260 ه.ق مرحله ی غیبت کوتاه مدت امام دوازدهم علیه السلام آغاز شد و تا سال 329 ه.ق یعنی حدود 70 سال به طول انجامید. این غیبت به لحاظ اینکه از جهت زمانی نسبت به غیبت کبری، محدود است، غیبت صغری نامیده می شود. این دوره نقش بسیار مهمی در ایجاد آمادگی شیعه برای پذیرش غیبت کبری داشت.

در طول غیبت صغری گرچه امام زمان علیه السلام از نظرها پنهان بودند اما کسانی بودند که با آن حضرت در تماس بودند و سمت نواب خاص امام را داشتند. این نائبان چهار نفر هستند و به نواب اربعه مشهور و اسامی آن ها که همگی از علما، زهّاد و بزرگان شیعه هستند از این قرار است:

1. ابو عمرو عثمان بن سعید عمری از سال 260 تا وفات 267 یا 265

2. ابو جعفر محمد بن عثمان عمری از هنگام وفات نائب اول تا سال 305

3. ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی از 305 تا 326

4. ابوالحسن علی بن محمد سمریاز 326 تا 329

این بزرگواران در ایجاد آمادگی در شیعیان برای پذیرش غیبت کبری نقش بسیار سازنده و مفیدی دارند.