در دوران امامت عسگریین «علیهما السلام» در میان حکام بنی عباس نگرانی عمیقی به وجود آمده بود این نگرانی مربوط به اخبار و احادیث فراوانی بود که توسط  پیامبر «صل الله علیه و آله و سلم »و ائمه «علیهم السلام» بشارت به تولد فرزندی از امام عسگری «علیه السلم» می داد که برهم زننده ی حکومت های باطل و واژگون کننده ی تاج ها و تخت هاست و دنیا را پر از عدل و داد می کند. از این رو آن دو بزرگوار سخت تحت نظر بودند و دستگاه خلافت تلاش می کرد تا از تولد چنین فرزندی جلوگیری کند.

به همین علت بود که دوران حمل و تولد امام مهدی «عجل الله تعالی فرجه» از مردم پنهان داشته می شد. به فرموده ی امام رضا «علیه السلام» از ویژگی های آن حضرت، ولادت پنهانی ایشان است.خفیٌّ الولادَةِ و المَنشأ.در بسیاری از روایت ها نیز گفته شده که حضرت مهدی «عجل الله تعالی فرجه» شباهت هایی به حضرت ابراهیم و حضرت موسی «علیه السلام» دارد.

پس از ولادت نیز، جز اصحاب و یاران خاص امام عسگری «علیه السلام» کسی فرزندش مهدی «عجل الله تعالی فرجه» را نمی دید، آن هم به صورت پراکنده.

دوره های زندگی حضرت را می توان به سه دروه اختفا، غیبت صغری و غیبت کبری تقسیم کرد.

دوره ی اختفا: این دوره از هنگام تولد ( 255ه )تا رحلت امام عسگری «علیه السلام» ( 260ه) است. در مدت پنج سال، حضرت در دوران پدر بزرگوار خود زندگی می کردند. امام عسگری «علیه السلام » در آن دوره دو وظیفه اساسی و حساس را عهده دار بودند 1- حفظ فرزندش از گزند خلفای عباسی 2- اثبات وجود حضرت مهدی «عجل الله تعالی فرجه» و اعلام امامت ایشان به عنوان امام دوازدهم.

در این سال ها امام عسگری «علیه السلام» در فرصت هایی مناسب حضرت مهدی «عجل الله تعالی فرجه» را به برخی دوستان و یاران خود معرفی نمودند.