اى کرامت وجود!

اى گل محمدى به عطر نامت آشنا !

اى کبوتر دلم هوايى محبتت !

خسته ام و دل شکسته ام ولی به درگه ِ نگاه تو امید بسته ام

ای طلوع سبز صبحگاه جمعه ها ! دل جدا ز ياد تو آشيانه اى خراب وبى صفاست.

اى تو صاحب زمان! اى تو صاحب زمين!

باز هم گشوده ام درى به روى انتظارِ تو ،

تا بگويمت ، هنوز هم به آن صداى آشنا ، چشم و گوش دوخته ام

ای کوچه باغ سبزِ آرزو ! سردی سرای من ، هميشه عاشق تو بوده است و هست.

آنکه در پى تو نيست ، کيست؟ آنکه بى بهانه تو زنده است ، در کجاست؟

ای پناه شيعيان ! اى تو معنى اميد ! تو بهانه ای برای زیستن ، دروجود کوچک منی.

قامتت بلند باد ، ای ، قامت بلند ِعاشقی و سايه ی بلند نام وياد تو ، بر دل و سرای عاشقان برقرار.

سیده منیره موسوی